Het is niet makkelijk om een vrouw te zijn in deze tijd, in deze eeuw; in dit tijdperk waar we nu in leven. Alle beperkingen die ons zijn opgelegd van jongs af aan; doe je benen bij elkaar; wiebel niet zo; vraag niet zoveel aandacht; spring niet zo op en neer; met een volgend oordelend advies; dat is niet netjes. Al jong wist ik dat er geen jongens keuzes voor mij beschikbaar waren; ik wilde dan ook een jongen zijn en ik wilde Henk heten. Want dat was een klein jongentje op de kleuterschool die alle aandacht kreeg, hard mocht rennen, stoeien, vies worden; al zijn senses in de strijd gooien, volop werd geknuffeld en dan uitbundig werd geprezen. Ik dacht dat ik never en nooit een goede vrouw zou worden; want netjes zijn lukte me nooit. Mijn energie expressie was wijds, groot en wild. Impulsief en volledig ongeremd. In de tijd dat ik nog niet had geleerd om dat in te dammen en in te snoeren; af te klemmen of te verzwijgen. Driftig te onderdrukken; apatisch lam te leggen of gewoon maar weer uit mijn lichaam te gaan. Want ik maakte altijd vlekken, sprak voor mijn beurt en kende mijn plek niet. Was te luidruchtig, te stil of te levendig. Te plakkerig, te aanhalig of te verlegen. Geen enkele jongen kreeg deze stickers opgeplakt. Niet in mijn buurt in ieder geval en ik wilde ze niet; deze stickers. Vrouw zijn leek in mijn ogen een onmogelijke opgave. In de reis naar jonge vrouw worden, relaties aangaan en moeder worden; kwam een grote schatkist mijn kant op. Die had ik niet zien aankomen en ook niet verwacht; dat er een grote schat verborgen zou zitten in het leven van een vrouw leven. Hoe zeer de wereld ook zijn best deed om mij af te scheiden en af te houden van mijn ware vrouwelijke natuur; van mijn ware vrouw zijn, ik toch tegen de stroom in; de initiaties, de bloedstroom, de offers, de geheimen, de schoonheid, het zusterschap, de mysteries en de ware wijsheid van het vrouw zijn ontdekte. Volledig afging op mijn intuïtie dwars tegen alle verachting en conventie in. Een van de geheimen van een vrouw zijn, ontdekte ik; is juist je lichaam volgen in wat het te vertellen heeft. Hoe de stroom van je gevoelens en emoties bijvoorbeeld, alles kan schoon wassen en je hart lichter kan maken. Hoe je eigen expressie in sensualiteit en sexualiteit je kan brengen naar overgave, waar na een kleine dood je vol duikt in het mysterie wat vol leven heet. Hoe je door de angst om dood te gaan je je overgeeft aan het Grote Mysterie en andere krachten zodat je werkelijk een nieuw leven baart. Je wereld nooit meer hetzelfde is omdat je vanaf dat moment je kind ademt; liefde ademt en je weet dat als het nodig is; je bereid bent om er voor te sterven. Hoe je in de verbinding met je eigen lichaam in de stroom van overgave verbinding met een andere lichaam kan maken. Hoe groots je kan dragen, verbinden, weten en kan helen, door louter te varen op de wijsheid van je vrouwen lichaam, je hart, je anti hart, je ziel en je geest. En hoe je; als je verder kan kijken; je bijgestaan wordt door zoveel liefdevolle voorouders, voormoeders en andere vrouwlijke oerkrachten. Hoe je de Leven-Dood-Leven cyclus die elke vrouw in zich heeft door middel van het leven schenken, het laten afsterven wat niet langer levensvatbaar is en het transformeren naar heelheid kan omarmen. Hoe zoveel meer er te leren valt als je bloedstroom stil valt en je wijsheid inblikt; de geheimen steeds meer ontsluiert worden en je steeds meer en weer opnieuw je vrouw zijn ontdekt; het in een verdieping kan uitdragen en leven. Zonder zelfverwerping en met een diep weten. En Henk? Henk is een stille dood gestorven; ergens onderweg in het ontdekken van de vreugde van mijn sensualiteit, toen ik doorkreeg dat er een volle schatkist op mij lag te wachten. Ondertussen kijk ik uit naar wat er nog meer te ontsluieren valt, dit keer opnieuw samen met mijn zusters. What a ride.
