Me too, heeft iets te zeggen over de Me Too verhalen die door ons land en onze wereld heen golven.
Graag wil ik je meenemen om op verschillende lagen dit aan te kijken en te begrijpen.
Er gaan verschillende geluiden dat de Me Too actie vanuit een donker perspectief gestart is, dat er een collectief veld aangeboord is, vanuit een negatief aspect.
Laat ik je allereerst vertellen dat ik bijzonder blij ben dat dit veld wordt opengetrokken, ook al zou dat vanuit een negatief motief zijn.
Ook al wordt de hashtag Me Too voornamelijk gebruikt door vrouwen, als je er naar kijkt gaat dit over macht.
Met name over het misbruiken van macht, waarmee je een ander mens kan vernederen, misbruiken, kleiner maken, totaal kapot achter kan laten, vanuit de simpele reden; omdat dat kan.
Dat kan door een man gedaan worden, door een vrouw, een jong volwassene, eigenlijk in de basis; door een mens.
Het slachtoffer kan een vrouw zijn, een man of een kind.
In elke positie waarin een mens macht heeft, is hij of zij in de gelegenheid om die macht te gebruiken, maar ook te misbruiken.
Of dat nu privé is, of op je werk, op school, op straat of in je vriendenkring, elke gelegenheid, elke situatie en op elke plaats kan dit gebeuren.
En ja, dat kan jou ook overkomen.
Het is dus niet gebonden aan geslacht.
Als je kijkt naar de machtsstructuur van de wereld, is Harvey Weinstein niet ontslagen, juist omdat hij jarenlang al die vrouwen seksueel heeft misbruikt, hij is ontslagen omdat hij een documentaire wil maken, met als insteek: anti vaccinatie. Zijn acties waarmee hij ongemoeid jarenlang wegkwam is niet aangekaart door onrecht, het is aangekaart door mogelijk te veel bewustzijn over een onderwerp, waardoor de verkeerde massa macht verkrijgt in de ogen van een grotere macht die beslist niet wil dat het groeit.
Het mooie is dat er op een andere laag een grote beerput wordt opengetrokken, waarin velen niet door hebben dat licht schijnen op donkere machtstructuren in de wereld van groot belang is, beginnend bij jezelf.
Wil je kijken naar bijvoorbeeld het doorbreken van een incest cirkel, dan moet je kijken naar zowel de dader als het slachtoffer, de één staat niet los van de ander.
Net zoals het van belang is om bij bijvoorbeeld als we naar een onderwerp kijken als pesten; je je realiseert dat jij, zowel dader als slachtoffer in jezelf hebt zitten en je niet doeltreffend het pest gedrag van een persoon of een groep kan aanpakken, als je dit gegeven ontkent.
Kijk je dieper naar vorige levens; we zijn allemaal daders en slachtoffers in een verschillende setting geweest, juist omdat we het leven op aarde in alle facetten willen ervaren en de moeilijke lessen die er mee gepaard zijn doorploegen.
Helen van seksueel misbruik, is mogelijk, maar het is een moeizame en zware weg.
Dat je gelooft wordt is heel belangrijk op weg naar heling en het is bijzonder belangrijk voor het grote geheel dat er besef komt, dat dit op grote schaal gebeurd.
Dat er vrouwen en mannen zijn die nu eindelijk daarover durven spreken, vergt moed.
Want je krijgt nogal wat over je heen als je dat doet. Niet alleen krijg je begrip en steun, maar ook ongeloof, afgrijzen, veroordeling, misplaatste adviezen vanuit goede bedoelingen, waarmee je door anderen weer in het slachtofferschap wordt gedrukt, omdat zij het fijn vinden jou te vertellen wat je nodig hebt, als je totaal bent beroofd van delen in jezelf.
Spreken is een grote stap.
Eindelijk woedend worden en daarmee alsnog de nodige grenzen neerzetten, is een grote stap.
Weten dat je kan bevriezen in elke situatie waarin de ander macht over je heeft, blijft voor mij als volwassen vrouw een moeilijk te verteren proces.
Juist nu, nu ik uit mijn slachtoffer rol ben gestapt, word ik niet geloofd.
Ik zie er te goed uit, ik zie er uit alsof ik wel weet wat ik wil en hoe ik me moet verdedigen omdat één van mijn overlevingsmechanismen juist de aanval is. Het raar is dat ik niet uit mijn woorden kan komen wanneer ik verbaal in een hoek gedreven word. Er daardoor inconsistenties in mijn verhaal ontstaan en ik dus wel zal liegen als je die feiten naast elkaar zet.
Afgezien van de gierende stress die door mijn lijf heen gaat en ik krampachtig de bekende angst van me af wil houden, weet ik ook dat ik na zo’n confrontatie mijn lichaam bewust moet ontladen en ik bijzonder lief moet zijn voor mezelf, zonder oordelen. Het nodig is dat ik mijn reacties vertaal naar mijn geliefden, omdat ik anders voortdurend word afgestoten.
Vroeger haatte ik de incest overlevers. Ik vond het gierend zuigende slachtoffers, waar de tochtgaten van hun ziel recht open stonden, zonder bestaansrecht. Daar wilde ik niet bij in de buurt zijn, omdat ik niet wilde dat er ook maar iets van hun trauma op mij zou af stralen.
Hell no, dat zou mij niet overkomen, kwaliteit van leven was een achterlijk ver doel in de buurt van deze wezens, totaal onbewust van mijn eigen grote wond op dat gebied.
Niemand wil de controle over zijn eigen lichaam verliezen, niemand wil beroofd worden van zijn eigen heilige plek zonder welk duidelijk motief dan ook.
Niemand wil een zielloos slachtoffer in de ogen kijken met als wetenschap dat jij het ook had kunnen zijn.
Volgende maand moet ik opnieuw voor de rechter verschijnen. Ik moet opnieuw verklaren waarom het gaat zoals het gaat met mij, in mijn vallen en opstaan, omdat ik wederom niet word geloofd. Het macht apparaat wil mij duidelijk laten voelen, dat zij nog steeds macht over mij hebben.
Wat er ook besloten wordt, door al mijn angsten heen, weiger ik opnieuw om mij publiekelijk te laten vernederen, neergezet te worden als leugenaar.
Ik vraag aan jou, om naast mij te staan. Ik vraag aan jou om naast al diegenen te staan die dit overkomen is. Meer hoeft je niet te doen.
In de wetenschap dat ik velen als steun in de rug zou hebben, geeft mij de moed om opnieuw mijn eigen veiligheid neer te zetten voor mijzelf.
Als jij niet wegkijkt, kan ik en de ander een mogelijkheid creëren om ten alle tijden veilig te zijn.
En dan zijn mijn kinderen ook veilig, als niemand meer wegkijkt.
